door Stefan Waanders
Zondags was hij er regelmatig: de ene keer in de Paulus
& St. Jan, de andere keer in de H. Hart – steevast achter in de kerk, waar
hij stil en onopvallend de eucharistie meevierde. Met zijn kleine gestalte had
hij iets van een Brabants boertje. En ergens was hij dat ook, zorgend voor zijn
kippen en eenden op het landgoed Steenwijk – dat in de volksmond ‘op Zin’ wordt
genoemd. Was zijn gevogelte aan de leg, dan gaf hij nogal eens een doosje
eieren mee.
Maar dit stille, Brabantse boertje uit ons dorp Vught, was tevens
een wereldspeler. Hij heeft aanstekelijk zijn roeping geleefd: broeder-zijn en
dat in een turbulente tijd. Wim was een visser van mensen. Aanvankelijk als
onderwijzer, later als bestuurslid van zijn congregatie, de Fraters van Tilburg,
waaronder twaalf jaar als algemeen overste (1978-1990). Hij speelde een
belangrijke rol bij de vernieuwing van de spiritualiteit van de congregatie met
als kernwoorden: barmhartigheid en broederschap. Hij belichaamde de
barmhartigheid geloofwaardig – misschien omdat hij wist, dat je daarin
eigenlijk altijd tekort schiet. Nadat zijn termijn als algemeen overste erop zat,
maakte hij deze spiritualiteit ook toegankelijk voor leken: in het initiatief
van de Beweging van Barmhartigheid, in de omvorming van het klooster in Vught
tot Zin in Werk, bij de oprichting van de Eleousacommuniteit en in zijn boek Barmhartige
Liefde, dat inmiddels een tweede uitgebreide druk kent.
Als generaal overste stimuleerde Wim de directeur van het
St. Pauls College in Windhoek (Namibië) om de school ook open te stellen voor
kleurlingen – en dat vóór de afschaffing van de apartheid. Dat op zijn uitvaart
de uit Afrika afkomstige frater Lawrence aanwezig was als generaal-overste,
voelt als bekroning van een ontwikkeling, die mede door hem in beweging is
gezet.
Wim wist zich door de nodige beproevingen heen te slaan. Geplaagd
door darmkanker, heeft hij diverse behandelingen ondergaan totdat een stoma
onvermijdelijk was. “Ik zou nog graag drie jaar willen leven”, vertrouwde hij ons
toe – die bede is ruimschoots verhoord. Ook toen afgelopen jaar leukemie
opspeelde, herstelde hij verbazingwekkend snel. Corona echter werd hem teveel.
Kort voor kerstmis werd hij nog 87 jaar, maar op tweede kerstdag is hij
overleden. Op 2 januari heeft een talrijke schare hem uitgeleide gedaan naar
het kerkhof van de Fraters op Zin, waar zoveel van zijn medebroeders begraven
liggen, en waar hij regelmatig mediteerde. Nu mag ook hij er rusten in vrede!
Al geef ik toe, dat ik hem mis – niet eens vanwege die
eieren.
Stefan Waanders