door Hans van Domburg
Ik was weer eens naar het Avondgebed in onze kerk geweest en zag er ‘nieuwe gezichten’. Na afloop kwam ik met een nieuweling - zeg maar mevr. A - aan de praat en ze vertelde me dat ze haar aanwezigheid eigenlijk te danken had aan haar hondje Sjefke. Buiten vertelde ze me er meer over.
Sjefke, een van haar drie hondjes, werd ‘s avonds na het eten apart uitgelaten. Alle hondjes hebben recht op persoonlijke aandacht…dus ook Sjefke, een grappig en pittig boerenfoxje dat volop van de negen meter lange lijn gebruikmaakte door regelmatig te rennen en te trekken. Gewoonlijk liep de uitlaatroute vanaf de Jan van Galenstraat naar het Moleneindplein. Maar ineens veranderde Sjefke die route en stak recht de straat over richting de Lidwinastraat. Daar aangekomen trok hij zijn vrouwtje mee naar de Paulus en St. Janskerk en bleef vlak voor de ingang stilstaan.
Zeer aandachtig bleef hij dan roerloos een aantal minuten naar binnen kijken en drukte zijn neusje bijna tegen de ruit van de deur. Vervolgens draaide hij zich weer om, keek zijn baasje aan en spoedde richting het Lidwinaveldje waar hij even lekker kon rennen. Dit verschijnsel speelde zich daarna dagelijks af en de route naar de kerk stond in z’n koppie gegrift waar hij niet meer vanaf week.
Maar Sjefke werd ouder en ouder…. tot hij zijn baasje liet weten dat hij niet meer verder kon. Hij werd zo zwak dat hij door z’n pootjes zakte. Op 15 oktober 2022 keek hij vanuit zijn mandje zijn baasje aan en gaf haar als-het-ware een teken, alsof hij wilde zeggen: “ik kan niet meer”…. en sliep rustig in. Daags daarna werd Sjefke gecremeerd. Zijn urntje en zijn foto getuigen van dit bijzondere hondje. Zijn vrouwtje had veel verdriet… en nog… maar ze beloofde Sjefke voortaan naar het Avondgebed te gaan.
Een mooi verhaal hè?….. en het is nog waar gebeurd ook.
Hans van Domburg